تاریخ سینمای جهان در دانه‌های اعجاب انگیز ذرت نهفته است. مثل همین حالا که در خانه، مشغول تماشای بروز‌ترینسریال‌ها هستید و دستتان در پاکت پاپ‌کرنمزپف است. پاپ‌کرن نامی که با دانه‌های پف کرده ذرت مرتبط است. گیاهی که مصرف آن به هشت هزار سال قبل از ما برمی‌گردد. فرهنگ مصرف ذرت به شکل پاپ‌کرن به قرن نوزدهم می‌رسد. فرهنگی که از آمریکای جنوبی تا آمریکا شمالی را درنوردید. پاپ کرن به معنای واقعی کلمه در صحنه منفجر شده بود. در همه جا در دسترس بود به خصوص در مکان های سرگرم‌کننده‌ای مانند سیرک‌ها و نمایشگاه‌ها. در واقع، واقعاً فقط یک جا سرگرمی وجود داشت که در آن میان وعده وجود نداشت: سالن‌های اجرا.
در سال 1885، اولین تولید کننده پاپ کرن با بخار به خیابان‌ها آمد که توسط چارلز کرتور اختراع شد. ماهیت متحرک این دستگاه، آن را به دستگاه تولیدی عالی برای خدمات‌رسانی به مشتریانی که در رویدادهای ورزشی در فضای باز، یا سیرک‌ها و نمایشگاه‌ها شرکت می کنند، تبدیل کرده بود. یکی دیگر از دلایل تسلط آن بر سایر تنقلات، عطر و بوی جذاب آن بود، چیزی که فروشندگان خیابانی هنگام فروش پاپ کرن از آن به نفع خود استفاده می‌کردند.
اندرو اسمیت، نویسنده فرهنگ پاپ کرن: می‌گوید: « در ابتدا سینماها نمی‌خواستند کاری با پاپ‌کرن داشته باشند، زیرا سعی می‌کردند کارهایی را که در سیرک‌ها انجام می‌شد را نباید تکرار کنند. آنها فرش‌ها و قالیچه‌های زیبایی داشتند و نمی‌خواستند پاپ کرن در آن رُست شود. هنگامی که فیلم‌ها در سال 1927 صدا را اضافه کردند، صنعت سینما خود را به روی مشتریان بسیار گسترده‌تری باز کرد، زیرا دیگر برای حضور در فیلم‌ها نیازی به سواد نبود. چنین حمایت عظیمی فرصت‌های بیشتری برای سود ایجاد می‌کرد. اما صاحبان سالن‌های سینما هنوز در آوردن تنقلات به داخل سالن‌های خود مردد بودند.
اما از آنجایی که مشتریان بیشتری با پاپ کرن در دست به سالن اجرا می‌آمدند، صاحبان آن نمی‌توانستند جذابیت مالی فروش این میان‌وعده را نادیده بگیرند.بنابراین آنها “امتیازات لابی” را به فروشندگان اجاره دادند و به آنها اجازه دادند تا پاپ کرن خود را در لابی سالن اجرا (یا به احتمال زیاد در خیابانی روبروی سینما) با هزینه روزانه بفروشند.در نهایت صاحبان سالن های سینما متوجه شدند که اگر واسطه را کنار بگذارند، سودشان سر به فلک می کشد.
تا سال 1945، ذرت بو داده و فیلم‌ها به طور جدا نشدنی پیوند خوردند. بیش از نیمی از ذرت بو داده مصرف شده در آمریکا در سینماها خورده می‌شد. اما با وجود تمام ترفندهای بازاریابی خود، سینماها شاهد کاهش فروش پاپ‌کرن خود در دهه 1960 بودند. مقصر یک فناوری جدید، تلویزیون بود که نیاز به سینما رفتن را کاهش داد. اسمیت می‌گوید: «صنعت پاپ کرن در دهه 50 رو به افول بود، زیرا آمریکایی‌ها بیشتر و بیشتر تلویزیون تماشا می‌کنند و کمتر و کمتر به سالن‌های سینما می‌روند.
تا سال 1945، ذرت بو داده و فیلم‌ها به طور جدا نشدنی پیوند خوردند. بیش از نیمی از ذرت بو داده مصرف شده در آمریکا در سینماها خورده می‌شد. اما با وجود تمام ترفندهای بازاریابی خود، سینماها شاهد کاهش فروش پاپ‌کرن خود در دهه 1960 بودند. مقصر یک فناوری جدید، تلویزیون بود که نیاز به سینما رفتن را کاهش داد. اسمیت می‌گوید: «صنعت پاپ کرن در دهه 50 رو به افول بود، زیرا آمریکایی‌ها بیشتر و بیشتر تلویزیون تماشا می‌کنند و کمتر و کمتر به سالن‌های سینما می‌روند.